امام خمینی)ره(نیز بر این امر تأکید میفرمایند: بدان که اول شرط مجاهده با نفس و حرکت به جانب حقتعالی، «تفکر» است و بعضی از علمای اخلاق آن را در بدایات، در مرتبهی پنجم قرار دادهاند و آن نیز در مقام خود صحیح است و تفکر در این مقام عبارت است از آن که انسان لااقل در هر شب و روزی مقداری ـ ولو کم هم باشد ـ فکر کند در این که آیا مولای او که او را در این دنیا آورده و تمام اسباب آسایش و راحتی را از برای او فراهم کرده و بدن سالم و قوای صحیحه ـ که هر یک دارای منافعی است که عقل هر کس را حیران میکند ـ به او عنایت کرده و این همه بسط بساط نعمت و رحمت کرده و از طرفی هم این همه انبیا فرستاده و کتابها نازل کرده و راهنماییها نموده و دعوتها کرده، آیا وظیفه ما با این مولای مالک الملوک چیست؟
مربیانی که سعی در تربیت عقلانی متربیان خود نمینمایند، در نهایت افرادی را تربیت نمودهاند که دائماً در تصمیمگیریها وابسته بوده و توان تصمیمگیری مناسب را در موارد مقتضی ندارند. این افراد که قادر به استفاده از اندوختههای علمی خود و تفکر در آنها نمیباشند، هم به خود ضربه زده و هم باعث آسیبرسانی به اطرافیان خود خواهند شد. این افراد به فرض اینکه علوم بسیاری را در حافظه خود داشته باشند، لکن در مواردی که باید از آن علوم استفاده نمایند، نا توان بوده و بعضاً تصمیمهای غلطی را اتخاذ خواهند نمود.